از گذشته دور به دلایل مختلف فنی و اقتصادی از بتن و سازههای بتنی برای ذخیره، هدایت و انتقال آب استفاده شده است. تعبیه نمودن درزهای انقباض و انبساط برای کنترل رفتارهای سازهای بتن و جلوگیری از بروز ترک در مقاطع حجیم و بزرگ از یک سو، همچنین محدودیتهای اجرایی و لزوم قراردادن درزهای اجرایی یا قطع بتن از سوی دیگر عوامل اصلی نیاز سازه های بتنی آبی یا مستغرق به استفاده از مواد و مصالح آببند کننده در مقاطع یاد شده میباشند.

وجود مقاطع متخلخل و ریزفضاها در بین مصالح سنگی،کسری فیلر سنگدانهها و سایر اجزای سازنده بتن موجب بالا رفتن مقدار نفوذپذیری و افت کیفی آن میگردد. در صورتی که چنین بتنی در شرایط بهره برداری مستغرق یا در محیطهای مخرب از لحاظ تهاجم یونهای مضر قرار گیرد، کاهش دوام بتن و بروز خرابیهای ناشی از آن در واکنشهای شیمیایی بتن شدت خواهد یافت.